เรฟูจี

เวิ้งฟ้ากว้างกลางนํ้าเรือลําน้อยล่องไปลอยล่องไป ล่องไป ถอยไป ถอยห่างดินดินแผ่นดินถิ่นฐานตัวเองโดนละเลงสงครามเสียจนสิ้นแผ่นดินเวิ้งฟ้ากว้างทางฝันชีวันนั้นมืดมนทนทุกข์ ทนทุกข์ ทนสู้ทนสู้ต่อไปไกลห่างไกลสุดสายตาลอยล่องในนาวาถึงคราไร้แผ่นดินดินถิ่นเดิมลุกร้อนดั่งไฟแผดเผาฟืนสุมเตาเจ้าคงเจ้าเคยยัดใส่เตาคราวผู้คนบนพื้นดินเดิม...ปากหมองไยไม่มองไม่เคยเหลียวแลเห็นแก่ตัวกิน...มีเหลือเผื่อแผ่กันวันนั้นวันนี้คงไม่ต้องล่องเรือเกลือจิ้มเกลือเหลือเพียงเรือล่องมามาเข้ามาเข้ามาเรฟูจีเวิ้งฟ้ากว้างกลางนํ้าเรือลําน้อยล่องมามาล่องมาเข้ามาเข้ามาหาแผ่นดินดิน...ถิ่นนี้มีนํ้าตามีเหลือวันเวลาถ้ามาเพื่อดับไฟ แผดเผาฟืนสุมเตาเจ้าคงเจ้าเคยยัดใส่เตาคราวผู้คนบนพื้นดินเดิม...ปากหมองไยไม่มองไม่เคยเหลียวแลเห็นแก่ตัวกิน...มีเหลือเผื่อแผ่กันวันนั้นวันนี้คงไม่ต้องล่องเรือ